Tradycyjne zastosowania:od wieków ludność tubylcza Amazonii stosowała korę i liście iporuru dla różnych potrzeb i w różny sposób. Roślina jest powszechnie stosowana, wraz z innymi ziołami, w praktykach szamanów a czasami stanowi jeden ze składników napoju „ayahuasca”.

Z kory i liści uzyskuje się, na ogół, barwny wywar stosowany miejscowo w leczeniu reumatyzmu, artretyzmu i bólów mięśniowych. Doustnie jest podawany jako popularny lek na kaszel, zapalenie oskrzeli i reumatyzm, ze względu na jego działanie przeciwzapalne i przeciwbólowe, choć działa również jako afrodyzjak. Miejscowo stosuje się przede wszystkim wyciąg z liści i kory jako środek przeciwbólowy w artretyzmie i bólach mięśniowych, a także przeciwko ukąszeniom owadów.

Roślina jest doskonale znana peruwiańskiej populacji tubylczej ze swoich właściwości leczniczych w objawach zapalenia kości i stawów oraz jej zdolności do usprawniania ruchomości stawów. Plemiona indiańskie Candochi-Shapra i Shipibo w leczeniu reumatyzmu wykorzystują zarówno korę, jak i korzenie. Członkowie plemienia Tikuna zażywają przed posiłkami łyżkę wywaru z kory, by zapobiec biegunce. Uspokajające właściwości iporuru objawiają się w miejscowym leczeniu bólu. W niektórych częściach Peru liście iporuru są stosowane dla pobudzenia żeńskiej płodności. Znany peruwiański etno-botanik, Richard Rutter potwierdza, że iporuru jest powszechnie stosowana jako afrodyzjak oraz jako tonik u mężczyzn w podeszłym wieku. W Peru roślina ta jest uważana za środek leczniczy zarówno w zaburzeniach erekcji (impotencji) jak i w obniżaniu stężenia glukozy u diabetyków, jako regulator endokrynno-hormonalny.

 Iporuru staje się coraz bardziej popularna wśród północnoamerykańskich sportowców, bowiem niektóre badania wykazały, że roślina ta wspomaga odżywianie tkanek mięśniowych i stawów. W USA staje się coraz bardziej powszechna z racji jej właściwości przeciwbólowych i przeciwzapalnych.